Dag 0
Dag 0 is eigenlijk dag -2, -1 en 0 bij elkaar... Vrijdag zijn we al begonnen om alle spullen bij elkaar te zoeken en deels in de auto te pakken. Wouter is van mening dat we een heel kwartaal weg blijven: hij heeft de hele zomer- en wintercollectie, van dit en van vorig jaar, bij zich. Misschien zijn drie truien niet genoeg als het buiten 30 graden is...
Vrijdag hebben we het vliegtuig nog maar eens gewassen en gepoetst, de draadjes van de radio weer eens vast gezet en de vliegcomputer van de laatste luchtruimtestructuur voorzien. Zelfs de aanhanger is weer spik en span! De YYY is er in ieder geval klaar voor. De vraag is een beetje wat we aan het vergeten zijn...
Zondag, rond een uur of 3, bij de aanvang van Nederland-Servie, maar op pad gegaan naar Eindhoven; lekker rustig op de weg. Om acht uur is de avondbriefing. De spanning begint toch wel te stijgen.
Op vliegveld Eindhoven krijgen we een dikke map met allerlei papieren, reglementen, stickers en t-shirts. Nog meer shirts... Nu kan Wouter iedere dag drie keer van outfit veranderen.
Op de briefing blijkt dat de route eerst naar het noord-oosten gaat. En vooral dat het de komende dagen heet gaat worden. Maak je borst maar nat (ook handig voor de noodzakelijke verkoeling).
Dag 1
Het gaat nu dan echt, echt, beginnen. Eerst op vliegbasis Eindhoven een lekker ontbijtje genuttigd, waarna we snel de kist hebben gemonteerd; we worden er al heel handig in om dit met zijn tweeen te doen. Gezien het beloofde weer: blauw, heet, zwakke thermiek en lage basis, besluit ik maar zonder water te vliegen: eerst maar eens kijken hoe het omhoog gaat.
Na de sleep vind ik al heel snel een lekker stukje stijgen. Op ongeveer 1000 meter vlieg ik naar het verplichte afvliegpunt, de afslag Leende aan de A2. De route richting Venlo is fantastisch: grote groepen met zweefvliegtuigen in de lucht en op de A67 naar Venlo een trein van zweefvliegaanhangers.
Tot Kleve gaat het heel aardig. In die buurt kom ik betrekkelijk laag te zitten; rond de 500 meter. Het duurde lang voor ik weer lekker wat hoogte heb om door te glijden naar Borken en mijn doel van vandaag, Borghorst-Burgsteinfurth (ongeveer 40 kilometer ten zuid-oosten van Enschede). Bij Borken gaat het nog wel, maar voor Borghorst kom ik 300 meter hoogte te kort. En het lukt niet om die er nog bij te draaien. Op 15 kilometer voor Borghorst land ik in een maisveld. Wouter is er redelijk snel en we rijden vervolgens door naar Borghorst. Hier treffen we de teams van de M3 (duo), DL (duo), P2 (DG800), JJ (DG500), PLZ (ASH25) en de FY (ook zo'n mooie ASW20).
Uiteindelijk sta ik iets van 155 kilometer van Eindhoven. Nog meer dan 2000 te gaan.
Dag 2
Na een goede overnachting in het tentje, naast de aanhanger, is het vandaag de taak aan Wouter om een mooi stuk afstand toe te voegen aan ons totaal. Eerst even een ontbijtje halen in een naburig dorp. Op weg naar de bakker blijkt dat je in Duitsland wel voor een stopbord echt moet stoppen: 10 euro boete... Lekker begin van de dag, maar het mag de pret niet drukken. De vooruitzichten voor vandaag zijn beter: nog steeds blauw, maar in ieder geval een hogere basis.
De kist is snel gemonteerd en gevuld met water. Helaas gaat het transport naar de startplaats minder voorspoedig: de kist schuift van de trekstang af met als gevolg dat de staartslof van de kist gescalpeerd wordt. Shit, shit, shit. Gelukkig hebben we spullen bij ons om dit snel op te lossen en na 15 minuten is Wouter dan toch startklaar.
De start gebeurt achter een motorzwever; eerst start de FY en dan de YYY. Op 600 meter gaat Wouter los en stijgt hij al snel door naar bijna 1600 meter. We zijn weer op pad! Onderweg gaat het goed - matig - slecht - goed - slecht. Uiteindelijk zakt Wouter na ongeveer 170 kilometer op Nienburg onderuit, in een thermisch slechter gebied. Op Nienburg kunnen we niet starten, dus we verplaatsen naar het noordelijker gelegen zweefvliegveld Hoya.
Dag 3
De weerspellingen spreken elkaar aan alle kanten tegen. Er is sprake van een koufront dat wel of dat niet overtrekt. De meeste weerberichten geven toch aan dat het front over gaat en dat er na goede vliegcondities komen; we zouden rond het middaguur redelijke thermiek moeten krijgen, later zelfs sterke thermiek. We willen dus starten op Hoya, alwaar speciaal een sleepvlieger voor ons komt.
Helaas blijkt dat de voorspelling nogal naast de werkelijkheid zit: het front blijft ongeveer stationair boven ons hangen. Ik probeer nog wel weg te komen, maar na een uur tussen 250 en 550 meter te hebben geworsteld besluit ik dat het niets gaat worden, de bewolking van het koufront komt steeds dichterbij. Morgen misschien beter.
Achteraf blijkt dat we op dag 2 niet ver genoeg zijn gekomen: alle teams die oostelijker zitten hebben op dag 3 mooi weer met sterkte thermiek en een hele hoge basis. Het is echter pas dag 3 en de verwachting is dat het koufront morgen wel door getrokken is.
Er is nog wat tegenslag: de laptop wil niet meer mee werken. "Non system disc or disc error". Heel fijn... De laptop is ongeveer het enige dat we niet dubbel mee hebben. Het uitlezen van de logger, die onze vluchten registreerd, gaat dus lastig worden. We moeten nog wat verzinnen om dit op te lossen, maar we verwachten dit te kunnen doen op velden waar we te gast zijn.
Dag 4
Nog steeds geen zweefvliegweer. We besluiten om een stuk naar het oosten te rijden om vanaf daar, zodra het mooi weer is, direct weer op pad te kunnen. Het doel is Schnuckenheide-Repke, maar op weg daar naar toe wil de auto niet mee werken. Een bougiekabel is naar de haaien. We stranden met auto en aanhanger ergens in een klein dorpje in Noord-Duitsland. Gelukkig is hier wel een Volvo-dealer die morgen het kapotte onderdeel binnen krijgt. We gaan in een lokaal hotel overnachten, na eerst onder een prachtige hemel vol met mooie cumul-bewolking (grrr, weer geen kilometers gemaakt) op een terras te proosten op een succesvol en vooral probleemloos vervolg van deze Euroglide.
Dag 5
Het nieuwe onderdeel wordt snel gemonteerd: voor 70 euro heb ik nu een auto die weer rijdt als nieuw. Wow. Snel naar de Schnuckenheide, hoewel het weer niet vliegbaar is.
Op de Schnuckenheide worden we zeer gastvrij ontvangen. Slapen kan in het clubgebouw, starten is geen probleem maar ook hier is men van mening dat een overlandvlucht niet tot de mogelijkheden behoort: we zitten nog steeds onder het koufront. We besluiten maar te gaan bowlen in Gifhorn.
Dag 6
Nog steeds wil het weer niet mee werken. De weersvoorspellingen blijven daarbij ook nog steeds super optimistisch en ook super pessimistisch te gelijk. Je kan er alle kanten mee op, maar niet mee overland.
We hebben een "Kolonisten van Catan"-kaartspel gekocht en zitten nu dus steeds maar spelletjes te spelen om de verveling te verdrijven.
Dag 7
We staan op met zon! De weerberichten zijn matig positief: in de loop van de dag zal er wat afscherming komen, maar tot die tijd moeten er thermische stijgwinden komen! Snel monteren en dan ook snel op pad.
We besluiten dat Wouter vandaag gaat vliegen. De start gaat weer achter een motorzwever. Na wat gehannes in het begin lukt het dan toch om weg te vliegen. Het eerste keerpunt wordt zelfs gerond! Het eindpunt voor vandaag is Perleberg; een groot veld waar net door Duitse Johnnies en Anita's een Opel Manta feest is gehouden...
We zijn dus voorbij het eerste keerpunt (er zijn al teams weer terug op Eindhoven). Wouter heeft vandaag ongeveer 180 kilometer gevlogen. Veel meer zat er niet in: de hoge bewolking verstoorde de thermiek later op de middag dusdanig dat meer kilometers er niet in zaten.
Dag 8
Het weerbericht is fantastisch. Maar de werkelijkheid niet. Perleberg wordt rondom ingesloten door slecht weer. Alleen recht boven het veld is wat blauwe lucht te zien. Dat wordt vandaag dus weer niets. We rijden door naar Gardelegen. Daar aangekomen blijkt dat op dag 2 en dag 3 hier ook teams waren. Dat is dus ongeveer zes dagen terug... We blijven echter optimistisch op een beter vervolg. Het goede weer moet toch eens (terug) komen.
Dag 9
Vandaag is het volledig grijs. Dat wordt dus weer niets voor het vliegen. Als alternatief programma gaan we maar naar het automuseum van Volkswagen in Wolfsburg. Verder genieten we van de Duitse keuken (mega schnitzels). Veel meer valt er vandaag niet te beleven.
Dag 10
Zat van het slechte weer...
Het begint nu vervelend te worden: dit keer storm, regen, lage basis. Dat wordt dus weer helemaal niets. En morgen is er ook nog eens geen sleeppiloot. We verbruiken dan maar nog wat verplaatskilometers en rijden naar Magdeburg. Daar kunnen we morgen waarschijnlijk wel starten.
Magdeburg zelf is wel een aardige stad. We shoppen wat en 's avonds kijken we naar Nederland-Argentinie in een cafe met Argetijnen. Jammer dat er niet gescoord wordt.
Dag 11
Het is weer vliegbaar! Ik ga achter een Wilga, een mega sleepkist, omhoog. Ik weet anderhalf uur boven te blijven in zeer sterk verwaaide thermiek. Er staat hier ongeveer 35 kilometer per uur wind, met uitschieters boven de 40 kilometer per uur. Ik probeer een paar keer naar het zuiden te vliegen, maar de minimale 30 kilometer zit er vandaag niet in. Ik land weer op Magdeburg. Geen kilometers, maar tenminste weer eens gevlogen.
Dag 12
PC-met, een computerprogramma met meteo-informatie is echt super optimischtisch. Voor bijna heel Duitsland geeft het programma aan dat er opdrachten van rond de 700 kilometer mogelijk moeten zijn, en wel vanaf ongeveer twaalf uur. Eerst moet de hoge bewoling een beetje weg trekken.
We staan 's morgens snel klaar om te starten. De hoge bewoling zit voornamelijk in het zuiden. Ik wacht tot ongeveer half twaalf met starten. Na de sleep vind ik al snel wat stijgen tot ongeveer 1100 meter. Naar het zuiden toe zit het er niet super uit: de hoge bewoling verstoort daar de opbouw van mooie cumuls. Ik vlieg toch ongeveer 30 kilometer naar het zuiden en besluit daar even te wachten totdat het in het zuiden ook beter wordt. Maar dit lijkt niet te gebeuren. Ik ben het zat en besluit dus, in overleg met Wouter, om maar naar huis te vliegen. Niet meer naar het zuiden dus, maar pal west.
Na een mooi vluchtje, met mooi stijgen, land ik op Porta Westfalica, tussen Hannover en Osnabruck. Het is nog 170 kilometer naar Salland en deze kilometers laat ik over aan Wouter, morgen. We worden op Porta gastvrij ontvangen. De YYY mag in de hangaar en morgen hebben ze een Robin die Wouter kan opslepen.
Dag 13
Het weerbericht geeft aan dat er juist naar het oosten wel mogelijkheden zijn om overland te vliegen en naar het westen niet. Dat klopt ook met de praktijk: Wouter probeert het nog, maar onder een groot scherm van cirrusbewolking wordt richting Melle totaal geen stijgen gevonden.
Achteraf is dat maar goed ook. Ik heb namelijk de moeder aller allergieaanvallen gekregen en veilig autorijden is niet mogelijk. Iederet twee seconden nies ik mijn longen uit mijn lijf, afgewisseld door het volsnuiten van zeker vijf keukenrollen...
We demonteren de YYY en rijden op ons gemak terug naar Salland. We zijn zelfs op tijd thuis voor een lekker maalijd van Bep en Fred. Onze Euroglide zit er op.